هوالحق
به نام خالقی که مخلوقش گرد آورنده ی انسانیت است.
چند روزی به اربعین سال 95 مانده بود، رفقا جمع شدیم برای نوشیدن چای روضه، به ایستگاه چایی صلواتی رسیدیم، چراغ ایستگاه خاموش بود، انگار یک ساعتی می‌شود که بساط چای را جمع کرده اند. دلمان سوخت انگار مهمان باشی و صاحبخانه درش را به رویت باز نکند، اما باید این اتفاق می افتاد تا قدر خانه و صاحبخانه را بیشتر می‌دانستیم و همچنان بدانیم.
تصمیم بر آن شد که خود اقامه‌ی تکلیف کنیم و افتخار میزبانی داشته باشیم.
بسم الله
از شب اربعین تا شام آخر ماه صفر، سال اول میز کوچکی بود، یک منقل، یک کتری، یک قوری و چند عدد استکان نعلبکی، به برکت نام ارباب و دلقدم های محبینش، بساط بزرگ و بزرگتر شد.الحمدالله و ماشاءالله لاحول ولاقوه الابالله العلی العظیم.
موکبِ ابالاحرار، ایستگاهی شد برای تفکر، برای نوکری، برای صحبت، برای نشاندن طعم حلوای محبت به کام کسانی که یا نچشیده اند یا طعم محبت ارباب را فراموش کرده اند.
کاروان دائم در حال حرکت است، حرکتی به سوی آزادی… و حرکت جریان زندگی را از یکنواختی و بیهودگی بیرون می آورد و به انسان رخصت و فرصت رشد می‌دهد. باشد تا در این حرکت، آگاه و رستگار شویم.
یاعلی مدد
“برای انسان گرد آمده ایم“
زمان: دهه سوم ماه صفر و مکان موکبِ ابالاحرار: تقاطع فاطمی / کارگر شمالی می باشد.
بفرمایید چای نذری نوش جان کنید.
شما می توانید در طول سال، مخاطب سایت و پیج اینستاگرام و کانال تلگرام همراه ما باشید تا داستان های گفته و نگفته این ده شب را برایتان بازخوانی کنیم و مخاطبِ داستان هایِ نگفتهِ خود را؛ در این خیمه حسینی پیدا کنید.
کاروان موکبِ ابالاحرار
.